niedziela, 31 stycznia 2016

Na przekór ;)

... tej dziwnej pogodzie za oknem.
Bo niby słońce, ale jak wyszłam na dwór to kropki na kostce przed domem. Deszcz...? Nieeeee...
Śnieg prószy!

No to ja sobie poszyję w zaciszu. Może jeszcze wiosny nie wypatruję z utęsknieniem, ale za kwiatami trochę tęsknie. Właściwie to wczoraj wzięłam się za dwie czarne torby, ale jak na złość czarna nitka wyszła. Wiec jednak będzie kolorowo :)




niedziela, 24 stycznia 2016

Mała rzecz.

A cieszy :)

Przeszukując pracownię w poszukiwaniu zapięć do broszek (taaaak! kupiłam całą pakę i zgubiłam), natrafiłam na metalowe spinki-klipsy. Kontynuując poszukiwania w najbardziej absurdalnych zakamarkach, dokopałam się jeszcze do słoika z niedokończonymi drobiazgami szydełkowymi. Te kokardki zrobiłam ze 3 czy 4 lata temu, nie pamiętam już po co...
Wystarczyło wszystko znieść na dół (pracownia nadal nie ma ogrzewania), przymocować zapięcia do kokardki. I mam nowe spinki :) 
Teraz trzeba tylko włosy pozapuszczać, bo niezbyt pasują mi do obecnej fryzury ;) 





włóczka - Sara Opus (szara) i Malwa Anilux (morski, pomarańczowy, fioletowy)
szydełko - 3 mm (pamiętam!)

Wzór jest banalnie prosty. Wystarczy zrobić kółko z 3. rzędów słupków, a następnie na 5. słupkach kontynuować pasek z półsłupków - na tyle długi by opleść nim kokardkę. 


wtorek, 19 stycznia 2016

Smacznego!

Lubię słodkości :) Szczególnie dobrą czekoladę, kruche ciasteczka, ciasta różniste...
Tak kawy się napić do tego, koniecznie czarnej i gorzkiej. Pokusa, której staram się nie ulegać codziennie...

Na szydełkowe słodkości miałam ochotę od dawna. Ale zmobilizowałam się dopiero za sprawą zabawy Cykliczne Szydełko.



Wg instrukcji, ciasteczka miały być z kawałkami czekolady. Niestety, w moim mieście jest tylko jedna pasmanteria - a z powodu śniegów wyprawa po odpowiednią włóczkę do większego miasta była znacznie utrudniona.
Dlatego moje ciasteczka są czekoladowe, z kolorową lukrową posypką :)




włóczka - Jean Yarn Art
szydełko - 2,5 mm
koraliki z zapasów

talerzyk - tk maxx

wtorek, 12 stycznia 2016

O rany, to już styczeń!

No,  a właściwie już prawie połowa miesiąca...

U nas pada śnieg... albo śnieg z deszczem... Styczeń w tym roku to czas rozgrzewającej zupy porowo-ziemniaczanej, filmowych wieczorów pod kocem, planów szydełkowo-drutowych.

Cały czas chodzą za mną projekty świąteczne... kalendarz adwentowy, skarpety na prezenty. Może za sprawą choinki, której żal rozebrać. I światełek na oknie, koralikowych gwiazdek, gorącej czekolady w wielkich czerwonych kubkach.

Dziergam sobie powoli chustę. Bardzo powoli. Niestety, przyplątał mi się jakiś problem z uchem. Do laryngologa kolejki, może nie jakieś obłedne, ale termin dopiero na piątek. Dobrze że "pracuje" nade mną przyjaciółka z II stopniem reiki... przynajmniej staje się to wszystko znośne.

Udało mi się za to skończyć pokrowiec na telefon :)

To zadanie z Turnieju Dziewiarskiego, pierwsze jakie udało mi się skończyć.
Podeszłam ambitnie do tematu i cykałam zdjęcia w trakcie szydełkowania, w celu stworzenia tutorialu. Może niedługo się pojawi.

A narazie sam pokrowiec...



włóczka - Elian klasic
szydełko - 3 mm (chińskie, takie z rączką, one odrobinę grubsze niż np. pony)

Z włóczką Elian klasic miałam pierwszy raz styczność. Dostałam na Gwiazdkę od mamy 10 motków w różnych kolorach. I muszę przyznać że to jedna z najfajniejszych włóczek akrylowych z jakich szydełkowałam! Ma piękne kolory (neonowe także!), delikatny skręt (ale nie rozwarstwia się), jest mięciutka i miła w dotyku. Nie wiem jak będzie w użytkowaniu, ale myślę że jako pokrowiec na telefon przejdzie dobry test jakości.


No, a pojutrze wyprawa do Krakowa :) Któciutka, ale zawsze dobrze się przewietrzyć i przebiec się po ulubionych ścieżkach. Może uda mi się zajrzeć do jakiejś pasmaterii...?

piątek, 8 stycznia 2016

Milla Tobołkowa - czyli jak zostać kociarzem - krótki poradnik :)

Moja miłość, moje szczęście.... czekałam na Nią całe życie....

A zaczęło się tak... Poszliśmy z mężem na spacer z psami. Oba psy średnio-kotolubne (wyleciały z poprzednich DT za mało przyjazny stosunek do kotów). My w sumie też raczej psiarze. Do tego ja z silną alergią na kocią sierść.
Błąkaliśmy się polami, wspominając naszego nieżyjącego już psa, który był fanem kotów. Kochał je, wielbił, próbował otaczać opieką. I tak idąc sobie nieśpiesznie, mijamy kępę krzaków. Na środku niczego. Ot, jakiś nieużytek - wzgórek z chwastami i samosiejkami. Ale... słychać płacz. Mąż dzielnie brnie w krzaczory, bo może jakieś dzikie zwierzątko utknęło - trzeba by wezwać nadleśnictwo. A tu... z krzaków wyłania się taka mała, bura, rachityczna istotka... Płacze przeraźliwie i ociera się o nogi. No co robić? Zgarniamy. Do najbliższych zabudować ze 2 km, gdzie taki maluch sam by zawędrował? I do tego nie bojący się człowieka???
Wracamy kolejne kilka km z maluchem owiniętym moją bluzą (ha! wiedziałam co robią ją biorąc w ciepły letni wieczór). Psy szaleją, maluch płacze. W domu wyciągamy koci transporter (skąd my go mamy???), wkładamy malucha i w panice obdzwaniamy znajomych kotolubów. Co ten maluch je? Co mamy robić? Nie chce kto kota???
Mąż, poinstruowany, leci po saszetkę do spożywczaka. W ostatniej chwili ktoś nam uświadamia, że taki maluch nie powinien się napchać całą, bo nie wiadomo kiedy ostatnio jadł. Jesteśmy w szoku. Próbujemy ogarnąć rzeczywistość, nieświadomi że to o to zaczęła się największa przygoda naszego życia...
Jeszcze tego samego wieczora dostajemy pomoc  w postaci ogłoszeń adopcyjnych. Fotografujemy malucha, zachwycamy się nim. Nawet nie wiemy jakiej jest płci... Kolejne trzy dni funkcjonuje jako Tobołek. Dopiero po wizycie u weterynarza (na widok samego pyszczka radosny okrzyk - "jaka śliczna koteczka!") oficjalnie mamy w domu Millę... Millę Tobołkową.
Następne dni to jakiś totalny odjazd. Mamy w domu małego marsjanina. Łaskawy los - maluch od razu kuwetkuje się (a jak nie pasuje coś, to załatwia się do... kosza na śmieci). Je, bawi się, ustawia psy. No, czad...
Znajomi kociarze uświadamiają nas, że to taki sposób na pozbycie się kociąt. Rozrzuca się je dużym obszarze, żeby matka nie zebrała i nie zniosła z powrotem. Coś jak przywiązywanie psów w lesie...
Rano, w kilka godzin po znalezieniu Milli, jedziemy w to samo miejsce z psem tropiącym. Obszukujemy każdą kępę krzaków, zaglądamy do każdej nory. Cisza... Do dziś nie potrafimy sobie tego wybaczyć, może gdybyśmy pojechali jeszcze wieczorem, albo w nocy.... może jeszcze jakiś tam maluch czekał na pomoc.
Mijają dni. Wszyscy dzwonią, pytają, dają instrukcje obsługi małego marsjanina (czasem sprzeczne).
Czytam mądre książki, wpadam co rusza w panikę i jestem przekonana że zabiłam mojego kota... bo podałam saszetkę dla kotów powyżej pierwszego roku życia... bo nie zasuplementowałam argininy...
Eeeee....? Zaraz, zaraz.... MOJEGO kota???
Pierwszego dnia wszyscy mi mówili, że za 2 tygodnie nie będę chciała już Jej oddać. Mylili się.
Po tygodniu nie wyobrażałam sobie bez Niej życia......

I takim to sposobem w naszym domu zagościły koty... bo Milla to dopiero początek wspaniałej przygody :)))



czwartek, 7 stycznia 2016

Kawałek chałupki, poduszki świąteczne i plany na rok 2016 :)

To może zacznijmy od planów...

W tym roku chciałabym bardzo wziąć udział w Turnieju Dziewiarskim :)

Pierwsze zadanie twitterowe - pokazanie swojego ulubionego miejsca do dziergania.

A więc... tak wygląda moja miejscówka :) Blisko grzejnika, żeby kotkom było ciepło w dupska. Lampką wspomagam się wieczorami. Na parapecie miska z aktualną robótką. Obok koszyk z bobbiny (o nim jeszcze będzie osobny post) z niedokończonymi projektami, czekającymi na zmiłowanie...
No i poduszki! Lubię mieć ich duuużo pod ręką, układam się na nich, podsuwam sobie pod łokcie.




A skoro już o poduszkach mowa...
U mnie nadal nastrój zimowo-świąteczny. Nie lubię kończyć tego magicznego okresu zaraz po dniach wolnych ustawowo. A już najbardziej mnie dziwią posty na forach robótkowych czy fb w stylu "już po świętach, czy macie coś ciekawego na Wielkanoc?" I to już w nawet 25 grudnia...

W tym roku mam dwie nowe poduszki świąteczne.
Reniferkową wypatrzył i zakupił mój mąż. Sama bym nigdy a na nią nie zwróciła uwagi w sklepie. A jeśli nawet, to odstraszyłaby mnie jej cena. Ale fakt, wpisała się klimat domu idealnie. I bardzo się cieszę że ją mamy.
Choinkę uszyłam chwilę przed Świętami. Z resztek jeansu, który leżakował od jakiś 2 lat czekając aż przerobię go na obrus, serwetki która nijak do niczego nie pasowała i drewnianych guziczków.
A miś to prezent od męża :) Taki przedświąteczny :)




Na drutach też się dzieje :) W tym roku czekają mnie duże wydatki remontowe, wiec muszę trochę ukrócić swoje zakupy włóczkowe. Wyszperałam więc w zapasach kilka motków Kotka o ciekawej strukturze (splecione razem 3 nitki w różnych kolorach), wyciągnęłam druty 4,5 mm. I powstaje chusta - prosta, tylko oczka prawe i co czwarty rząd ażur (narzut, dwa oczka razem). Kolor oczywiście przekłamany, w rzeczywistości jest bardziej nasycony.



Tego dnia, gdy szyłam poduszkę - choinkę,  wybieraliśmy się jeszcze do Manufaktury. Pospacerować po pięknie udekorowanym dziedzińcu, popatrzeć na łyżwiarzy, obejść stoiska, napić się gorącej czekolady... uwielbiam klimat świątecznych jarmarków :) Aż żal, że już niedługo znikną te wszystkie świecące gwiazdy na latarniach, wielka choinka ze skweru, lampki z wystaw sklepowych...

***

poduszka z reniferem - Home and you

miś - Smyk 
(przed Świętami była na nie promocja 50 %)

drewniane guziczki - grupa fb "hipsterskie tkaniny"


poniedziałek, 4 stycznia 2016

Mój dom...

... tam gdzie moje koty...

To jedno zdjęcie, cyknięte przypadkiem komórką, oddaje wszystko czym dla mnie jest dom. Mój dom.

Moje ukochane kocice (Milla, która nie potrafi się zdecydować czy jest tricolorem, pręgusiem czy szylkretem i biała Michonne). Kocurek Aleksander, którego nie ma na zdjęciu... bo jest blisko mnie, jak zawsze.
Ceglana ściana, którą pracowicie odkuł mój mąż.
Plakaty Marvela, którego jestem absolutną fanką! 
Kapy i kocyki... maż się śmieje, że nie mamy jednego porządnego obrusa, ale koce to nam się z szafy wysypują. 
Gdzieś tam, daleko, widać bukiet róż. On wie że lubię takie, białe, zółte, różowe.. to mi takie kupuje.
I nawet to pudło upchnięte na szafce, co wepchnęło się ukradkiem przed obiektyw... takie swojskie, moja ciągła dezorganizacja wszystkiego....


sobota, 2 stycznia 2016

Noworoczny spacer!

Pierwszego dnia nowego roku obawialiśmy się trochę wypuścić na piesze wędrówki. A to za sprawą mojej corocznej zmory - ludzi którzy mają za dużo kasy, a za mało rozumu/rozsądku/empatii?
Nie znoszę "strzelających" przez całą dobę przed i po Sylwestrze. O ile jeszcze jestem w stanie zrozumieć palącą potrzebę wystrzelenia rac w okolicy północy, to w pozostałe dni życzę urwania łapek. Po prostu. 

Ale drugiego dnia zmobilizowaliśmy się jakoś, mimo że ziiiiimno ;) 
Mąż przezornie spakował termos z herbatką słodzoną miodem, przypilnował żebym zabrała rękawiczki, założył psu ciepły kubrak... i ruszyliśmy. 





No, fakt, plany były inne. Mieliśmy podjechać autem i pospacerować po obszarze przyrodniczym. Ale samochód odmówił współpracy. Rozrusznik :/ 
A wracając widzieliśmy... fiata 125. Co prawda, kierowca skrobał szyby od środka (!), ale samochód odpalił!

Zamiast tego, pospacerowaliśmy po okolicznych lasach. Poszukując śladów starej leśniczówki, którą mój mąż pamięta z dzieciństwa. Domu już nie odnaleźliśmy, ale młodnik i drzewa owocowe w środku lasu. Ogromną czereśnię :)




Taki mam plan noworoczny. Nie postanowienie, bo ich nie robię... chyba nigdy nie robiłam. Ale chciałabym w tym roku więcej spacerować. Dla zdrowia, dla kondycji i przede wszystkim dla wspólnie spędzonych chwil :)